ΣΥΝΔΕΤΗΡΑΣ-ΟΜΙΛΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ 24-25 - Flipbook - Page 28
26
Στο «Φονικό της Ιζαμπέλλας Μόλναρ»
εντοπίζονται διάφορα χαρακτηριστικά τα οποία
προσωπικά μου άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις.
Καταρχάς, ο συγγραφέας στο διήγημα σκιαγραφεί
με πολύ όμορφο τρόπο τόσο την ηρωίδα όσο
και τα αγάλματα. Δίνει την ευκαιρία στον/στην
αναγνώστη/τρια να συνδεθεί με τον βασικό
χαρακτήρα και να προβληματιστεί σχετικά με τα
ανείπωτα διλήμματα της ζωής της Ιζαμπέλλας
Μόλναρ. Μια αρμονική και ευτυχισμένη ζωή
σύμφωνα με τα πρότυπα της κοινωνίας (έγγαμος
βίος, ηρεμία και συντροφικότητα) χωρίς τέχνη
ή μία πολυτάραχη ζωή με συγκρούσεις με άλλα
άτομα, στα όρια του μισανθρωπισμού και της
χυδαιότητας, γεμάτη ωστόσο από υψηλή τέχνη;
Τον πόνο της Ιζαμπέλλας Μόλναρ τον νιώθουμε
σε όλο του το μεγαλείο όταν «χάνει» τα έργα της
και αντιλαμβανόμαστε ως αναγνώστ(ρι)ες τις
δυσκολίες που πέρασε στη φάση της φαινομενικά
«ευτυχισμένης» περιόδου της ζωής της. Σε εκείνη
τη φάση θυσίασε τον εαυτό της, την καλλιτεχνική
της ταυτότητα και υπόσταση, και αυτό μόλυνε τα
ίδια της τα έργα («Πως κάτι δεν πηγαίνει καλά με το
έργο της μέσα στα χρόνια της ευτυχίας, μέσα απ’ τα
χρόνια της ευτυχίας»).
Τα αγάλματα επίσης παρουσιάζονται με
τέτοιον τρόπο ώστε να μπορεί κανείς να τα διακρίνει
στον χώρο, να δει αυτούς τους κάθετους άξονες.
Επιπρόσθετα, είναι υπέροχος ο τρόπος με τον οποίο
σε όλο το έργο ο συγγραφέας ταυτίζει το άγαλμα
με την ομορφιά και την αρμονία, το παρουσιάζει ως
ιδανικό. Τονίζει έντονα πως στη γλυπτική το άγαλμα
δημιουργείται από κάτι άμορφο, όπως ο πηλός
ή το μάρμαρο, και καταλήγει σε κάτι εξαιρετικά
όμορφο και ισορροπημένο. Επίσης, μου κέντρισε το
ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίο όρισε την τέχνη
και το γεγονός ότι ο ορισμός αυτός παρουσιάζεται
μέσα από τα μάτια ενός απλού ανθρώπου, ο οποίος
φτάνει εκεί χάρη στην αγάπη και το πάθος του
για την τέχνη και όχι λόγω της γνώσης του («Την
είπα, λοιπόν (μέσα μου φυσικά, μονάχα για εμένα)
έλλογη οργάνωση μέσα στον άλογο χώρο»).
Συμπερασματικά, ο Δημήτρης Χατζής στο
διήγημα του «Το Φονικό της Ιζαμπέλλας Μόλναρ»
καταφέρνει να συνδέσει τον/την αναγνώστη/
τρια με τους χαρακτήρες και τα καλλιτεχνικά
έργα που κατέχουν κυρίαρχη θέση στο διήγημα.
Επίσης, παρομοιάζει επιτυχημένα την αρμονία με
τα αγάλματα και τη σχέση της άμορφης πρώτης
ύλης με το όμορφο τελικό αποτέλεσμα. Τέλος, είναι
αξιοσημείωτος ο τρόπος με τον οποίο παραθέτει
τον ορισμό της τέχνης μέσα από τη ματιά ενός
απλού ανθρώπου. Αξίζει να διαβαστεί «Το Φονικό
της Ιζαμπέλλας Μόλναρ», καθώς δίνει μια βαθιά
διάσταση στο θέμα της τέχνης και στο πώς οι
διαφορετικές συγκυρίες στην ζωή ενός ανθρώπου
επηρεάζουν το αποτέλεσμα της καλλιτεχνικής
έκφρασης.
