ΣΥΝΔΕΤΗΡΑΣ-ΟΜΙΛΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ 24-25 - Flipbook - Page 27
25
«Το φονικό της Ιζαμπέλλας Μόλναρ»
Μόλναρ»: Το σχόλιο του
Δημήτρη Χατζή για την Τέχνη
Στέλλα Μακρή
Το διήγημα «Το Φονικό της Ιζαμπέλλας
Μόλναρ» γράφτηκε από τον Δημήτρη Χατζή
και ανήκει στην συλλογή διηγημάτων Σπουδές.
Η συγκεκριμένη συλλογή αποτελείται από έξι
διαφορετικά διηγήματα, στο καθένα από τα οποία
υπάρχει μιας μορφής σχολιασμός σε διαφορετικές
έννοιες που κατακλύζουν τη ζωή των ανθρώπων,
οι οποίες ορίζονται δύσκολα– ή τουλάχιστον δεν
«χωράει» μέσα σε μια πρόταση ο ορισμός τους .
Στο «Φονικό της Ιζαμπέλλας Μόλναρ» γίνεται
σχολιασμός στην τέχνη, στο τι σημαίνει τέχνη
και στο πώς τη βλέπει ο/η καθένας/μια, ενώ
ταυτόχρονα επισημαίνονται οι μορφές που μπορεί
να πάρει. Ασφαλώς το κείμενο αποτελεί σχόλιο και
στη φυσιογνωμία και το ήθος του καλλιτέχνη.
Κατά την ανάγνωση ερχόμαστε σε επαφή
με τους δύο βασικούς ήρωες του διηγήματος. Ο
αφηγητής-ήρωας της ιστορίας παίρνει μέρος στα
γεγονότα και είναι ο ένας από τους δύο ήρωες του
διηγήματος. Ο συγκεκριμένος είναι λάτρης της
τέχνης, χωρίς να έχει φαινομενικά κάποια σχέση με
αυτήν. Παρουσιάζεται ως ένας ευχαριστημένος– με
τον τρόπο ζωής του– άνθρωπος, που αγαπάει βαθιά
την τέχνη και συγκεκριμένα τη γλυπτική, η οποία
θεματοποιείται στο κείμενο. Μέσα από τη χρόνια
επαφή του με τη γλυπτική κατάφερε τελικά να την
ορίσει και ο ορισμός αυτός καθόρισε τον τρόπο με
τον οποίο άρχισε να βλέπει πλέον ένα γλυπτό στον
«άλογο» κόσμο που ζούμε.
Λόγω της μεγάλης αγάπης του για
τη γλυπτική συναντά στην πορεία της ζωής
του διάφορους καλλιτέχνες. Η πιο σημαντική
συνάντηση είναι αυτή με την Ιζαμπέλλα Μόλναρ,
μια γλύπτρια, η οποία δεν υποτάσσεται σε κανόνες,
βρίσκεται σε συγκρούσεις με τους ανθρώπους
στη ζωή της και γενικότερα ζει μια ταραχώδη
καθημερινότητα. Η ίδια σμιλεύει διάφορα αγάλματα,
στα οποία δεν υπάρχει αναλογία στο κάθε στοιχείο
ξεχωριστά, όμως καταλήγουν σε μια απόλυτη
συνολική αρμονία. Η Ιζαμπέλλα έχει δημιουργήσει
πάρα πολλά έργα, παραλλάσσοντας ελαφρώς την
επιλεγόμενη τεχνοτροπία, με αποτέλεσμα τα έργα
στο τέλος να είναι εντελώς διαφορετικά μεταξύ
τους.
Κάποια στιγμή μπαίνει στην ζωή της ένας
άνδρας ο οποίος, σύμφωνα με τον αφηγητή, έχει
έναν πολύ διαφορετικό τρόπο ζωής. Ο άνθρωπος
αυτός είναι μετρημένος στα λόγια, στο ντύσιμο,
στις σχέσεις και στις πράξεις του. Σύντομα
παντρεύονται και όλα αλλάζουν. Η ζωή της μπαίνει
σε τάξη, σταματά να έχει τα χαρακτηριστικά
του εαυτού της, αποκτά μια «ηρεμία». Αλλάζει
η ζωή της, το ίδιο όμως και τα έργα της. Μέσα σε
αυτά τα «ήρεμα» χρόνια, τα χρόνια που ζει στην
φαινομενική τάξη και στην ευτυχία, τα γλυπτά της
χάνουν την ισορροπία που τα χαρακτήριζε∙ δεν
είναι πια τα ίδια. Η Ιζαμπέλλα Μόλναρ, λίγο καιρό
μετά σκοτώνει τον σύζυγό της και δεν απολογείται
ούτε προσπαθεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της στη
δίκη∙ μένει αμίλητη και καταδικάζεται σε ισόβια.
Μετά από δύο χρόνια μεταφέρεται σε ψυχιατρική
κλινική, όπου της παραχωρούν ένα εργαστήρι για να
ασχολείται με τη γλυπτική. Περνάει τον χρόνο της
εκεί, ώσπου μια μέρα η δυνατή βροχή καταστρέφει
ό,τι έχει δημιουργήσει όλον αυτόν τον καιρό. Δεν
καταφέρνει να το αποδεχτεί, ουρλιάζει πάνω από
τα έργα της, όσο αυτά αποσυντίθενται. Σύντομα
τη βάζουνε στην πτέρυγα των ανιάτων και πεθαίνει
μετά από έναν χρόνο.
